TINNITUS auris

TINNITUS auris

inter omina trina, ut Ausonius in Gripho habet, Veteribus sic proprie appellata. Quam vis enim pro quolibet auspicio augurioque vox ominis non raro sumpta reperiatur: ut in illo Tibulli, l. 1. El. 3. v. 17.

--- --- Aves dant omina dira.

Peculiari tamen ratione tria haec, Omina, dicebanrur, παλμὸς, salissation; πταρμὸς, sternutatio et βόμβος, i. e. tinuitus auris. Et quidem cum dextra tinniret, non minus faustum habebatur, ac cum dexter saliret oculus. Vide Ios. Scaligerum, Ausonianar. Lection. l. 1. c. 16. et Thom. Dempster. in Rosin. l. 3. c. 8. De quo pulsu auris seu tinnitur sic vetus Poeta incerti nominis, in Poemat. et Epigramm. vet.

Garrula quid totis resonas mihi noctibus auris,

Nescio quem dicis nunc meminisse mei.

Hic quis sit, quaeris? Resonant tibi noctibus aures,

Et resonant totis: Delia te loquitur:

Ut alia quaedam addam, tinnitus auxiliantes Lunae, in Ecclipsi videl. laboranti, occurrunt apud veteres Scriptores passim: inter quos Seneca, Hippolytô, Actu 2. v. 791.

Tractam Thessalicis carminibus rati

Tinnitus dedimus, tu fueras labor.

Et Iuvenal. Sat. 6. v. 443.

--- Laboranti poterit succurere Lunae.

Vide quoque infra, ubi de Vociferatione. Contlra quam in vulgo regnantem persuasionem, exstant Homiliae veteris in Latina Ecclesia Tractatoris. Scripserunt et loca Auctorum plurium illustrârunt, Car. Paschalius de Coronis, Ioh. Bernartius ad Statii Thebaidem, Lipsius ad Tacitum, Gonsalius ad Petronium, G. Elemenhorstius ad Minutium Fel. Hadr. Iunius, Animadvers, l. 3. c. 11. qui nimis festive campanas nostri aevi intelligit: Alii. Hodieque apud Turcas inolitam eam superstitionem vigere, docet P. de Valle Itinerar. Part. 2. Sed et aures eorum, qui Delphicum olim oraculum adibant, aeris tinnitu circumsonare consuevisle, ne verba male sibi ominata et inauspicata audirent, Plutarchus docet. Quaest. Rom. 10. ἤ μᾶλλον, εὐλαβούμενοί τινα φωνην` προπεσεῖν αὐτοῖς ἔξωθεν εὐχομένοις ἀπαὶσιον καὶ δυσφημὸν, ἄχρι τῶ ὤτων ἀνελάμβανον τὸ ἱμάτιον ὃτι γὰρ ἰχυρῶς ἐφυλάττοντο ταῦτα, δηλόν ἐςι τῷ προσιόντας ἐπὶ μαντείαν χαλκωμάτων πατάγῳ περιψοφεῖςθαι. De tinnitibus, in Iovialibus olim sacris diximus supra ubi de Corybantibus, Curetibus, alibi. Quos etiam Romanis moribus servatos in iis, discimus ex Prudentio, in Symm. l. 2. v. 857.

Aut hos thyrsigerirapit ad Dionysia Bacchi,

Illicit aut alios ad Sturnalia festa.

Aut docet, occultus quae sacra Diespiter infans

Inter tinnitus solvi sibi poscat aenos, etc.

Vide quoque infra, ubi de Tintinnabulis. Est autem tinnire vel aurium iudiciô, proprie rerum exiliter sonantium, ut laminae sistri etc. Becmannus de Origin. L. L. inde paulo latius nonnumquam voce extensâ. Unde et Ausonius Epist. 25. ubi proprium cuique instrumento sonitum ascribit, aeri Dodonaeo tinnitum tribuit, v. 23.

Nec Dodonaei cessat tinnitus aheni,

In numerum quotiens radiis ferientibus ictae

Respondent dociles, moderatô verbere, pelves.